Dobra Dusza - Prolog

   Nie mam jeszcze chwytliwego tytułu, który przyciągnąłby rzesze fanów, ani zachwycającej okładki, chociaż mam ilustratorkę, która jakbym próbował to wydać (czyli nigdy), być może podejmie się trudu zaopatrzenia mojej opowiastki w ilustracje.

    Może zamieszczę trochę informacji, żebyście się od razu nie pogubili w tym, co piszę. Jakbyście się jednak gubili, to potem zamieszczę więcej informacji - komfort czytelnika najważniejszy przecież :D Piszę sobie powieść fantasy, której akcja dzieje się w wymyślonym przeze mnie świecie, w którym prawa natury działają tak, jak u nas, ale występuje magia, wszyscy czarują na prawo i lewo, a w okolicy kręcą się elfy.

    Zdaję sobie sprawę, że moje dzieło nie jest perfekcyjne ze strony technicznej. Mam ogromną skłonność do patosu, opisy czasem kuleją, a dialogi bywają sztuczne, ale mi się podoba i mam nadzieję, że Wam też się spodoba! Wcięcia akapitów są dlatego, że całość kopiuję z Worda i myślę, że dzięki temu lepiej się czyta. Bez zbędnego przedłużania, zapraszam na prolog!

EDIT - Jest tytuł tymczasowy. Jeśli nie znajdzie się ciekawszy, to zostanie ten :D

Prolog

    Marro i Ruben, jak każdego poranka, gdy tylko mieli odrobinę wolnego czasu, przybyli do świątyni Ognia w królewskim pałacu. Jako synowie domu Orell korzystali z przywilejów, jakie zapewniała im wysoka pozycja w Mizurii. Ruben zresztą myślał, że Marro przychodziłby tu nawet, a w sumie to zwłaszcza wtedy, gdyby nie urodził się w żadnej szlacheckiej rodzinie. Jego brat uwielbiał cień ryzyka, w tym co robił, dlatego w tym momencie widać był w jego oczach niemą rezygnację. Przywiodło go tu bowiem wyraźne polecenie ojca. Marro, jako starszy i bardziej doświadczony miał za zadanie rozbudzić magiczną moc Rubena. Ojciec uparcie wierzył, że jako Orell, Ruben z całą pewnością musi posiadać moc. Prawdę mówiąc, Marro już dawno pozbył się złudzeń, że z tych poszukiwań czegoś, czego nie ma niewiele będzie, ale ojciec był nieugięty. Uparł się i Marro wiedział, że będzie potrzebował silnych dowodów, żeby uświadomić mu przykrą prawdę.

     Rozmyślania braci przerwał szmer w dalekim końcu świątyni. To Vaeria, arcykapłanka weszła właśnie do przybytku. Marro, odkąd sięgała jego pamięć zachwycał się jej urodą. Bystre, krwistoczerwone oczy szybko rozejrzały się po świątyni, po czym spoczęły na Rubenie. Kobieta podniosła wysoko głowę, po czym uwodzicielskim krokiem zaczęła zbliżać się w ich stronę.

     - Marro i Ruben Orellowie – rzekła, przeciągając sylaby. - Muszę przyznać, że podziwiam waszą determinację, od miesiąca przychodzicie tu kilka razy w tygodniu, a jednak niewiele udało wam się do tej pory osiągnąć.

    - Liczymy, że ciągła bliskość świętego ognia, płonącego na ołtarzu rozbudzi ukryte w Rubenie moce – wypowiedział szybko Marro, nie spuszczając z kapłanki wzroku. Jej dzisiejsza obecność tutaj była jego sprawką. Dzięki pomocy Vaerii miał nadzieję raz na zawsze pozbyć się kłopotu z Rubenem. Jej interwencja albo odkryje jego moc, albo da ostateczny dowód, że chłopak jej nie ma. Młody Ruben z wielki zacięciem zaczął wpatrywać się w płomień, a Vaeria przyglądała mu się z pewnym rozbawieniem na twarzy. Marro natomiast rozejrzał się po pomieszczeniu.

     Świątynia Ognia była niezwykłym miejscem. Po przekroczeniu drewnianych, okutych żelazem drzwi, każdego gościa natychmiast otaczała urzekająca woń kadzideł. Okopcony sufit tej pozbawionej okien, okrągłej budowli ginął w mroku, a pod nim płonął wieczny ogień na ołtarzu .Jedynym źródłem światła prócz płomienia był mały okrągły otwór w dachu, wpuszczający do środka świeże powietrze i dający ujście dymowi.

     - Chodźcie za mną – odezwała się w końcu arcykapłanka. - Najwyższa pora, żeby w końcu zrobić coś konkretnego w sprawie rozbudzenia twojej mocy, Rubenie.

    Vaeria obróciła się na pięcie i skierowała w stronę mniejszych drzwi po przeciwległej stronie świątyni. Marro zawsze myślał, że te drzwi prowadzą do sanktuarium. Zdziwił się bardzo, gdy ujrzał przed sobą dość długi korytarz. Drzwi zamknęły się za nimi z hukiem i zapanowała ciemność.

    - Ja nie potrzebuję światła – powiedziała arcykapłanka, po czym otworzyła oczy, rozświetlając korytarz delikatną czerwoną poświatą. Bracia otworzyli szeroko usta ze zdumienia, jeszcze nigdy nie widzieli czegoś takiego na własne oczy, ale byli absolutnie pewni, że świadczy to o jej wielkiej mocy. - Niestety Marro, ty nie będziesz mógł uczestniczyć w naszej zabawie. Poczekasz, aż będzie po wszystkim.

      Nagle kobieta otworzyła jedne z drzwi i prosząc Rubena o pozostanie na korytarzu, wprowadziła Marro do małego pokoiku bez okien. Komnata była maleńka ale dość gustownie wyposażona. Pod ścianą naprzeciwko drzwi stał mały stolik z lakierowanego drewna na którym znajdował się świecznik i miska z owocami. Po obu jego stronach stały dwa drewniane krzesła. Obok drzwi znajdowała się masywna szafa. Vaeria skinieniem palca zapaliła świece, po czym uśmiechając się serdecznie do Marra, zamknęła za sobą drzwi.

     Chłopak rozejrzał się po pomieszczeniu po czym usiadł na krześle. Uznał, że to miłe ze strony kapłanki, że nie kazała mu czekać na korytarzu po czym wziął do ręki soczyste winogrono. Przez chwilę słyszał jeszcze kroki młodszego brata na korytarzu, po czym zdał sobie sprawę, że chyba też weszli do jakiegoś pomieszczenia, bo zrobiło się całkiem cicho. Marro był bardzo zadowolony z przebiegu sytuacji. Wczoraj zaledwie napomknął arcykapłance, że może poradzić sobie z przekonaniem ojca, że Ruben nie ma żadnych zdolności, więc muszą tu przychodzić w każdej wolnej chwili, żeby próbować coś osiągnąć, a ona od razu zaoferowała swoją pomoc. Marro spodziewał się jednak, że po prostu przyjdzie, przyłoży mu do czoła dłoń w teatralnym geście, po czym ze łzami w oczach wyszepcze, że jest pozbawiony magicznych zdolności.

   Chłopak sięgnął po soczystą brzoskwinię, kiedy jego myśli spoczęły na Sariel. Ojciec był nieprzychylny ich związkowi, jednak kiedy zobaczy, że przez tak długi okres obarczał go bezcelową pracą, to może ją zaakceptuje, żeby wynagrodzić mu stracony czas. W sumie nie wiedział z jakiego powodu ojciec jest im przeciwny. Sariel pochodziła przecież z jednego z najznamienniejszych mizuryjskich rodów. Jej marka, Alaniel, znana była ze swej przyjaźni z królem. No i była elfem, ale to nie powinno ojcu w niczym przeszkadzać. Z drugiej strony ciekawe, czy to może je rasa była przyczyną jego niechęci.

     Nagle, gdzieś w oddali dało się słyszeć delikatne skrzypienie drzwi i stukot kroków na posadzce korytarza. Kroków jednej osoby. Vaeria była sama.

     - Gdzie Ruben? - zapytał, gdy arcykapłanka weszła do pokoiku, rzuciwszy zadowolone spojrzenie na znacznie mniejszą zawartość miski z owocami.

    - W innej celi. Jest trochę zmęczony, dojście do siebie zajmie mu trochę czasu. - Oczy kobiety świeciły teraz znacznie jaśniej niż przedtem, Marro zastanawiał się, czym to jest spowodowane.

     - Jak to w celi? Dlaczego mój brat jest w celi? - Marro wstał, kiedy dotarł do niego sens słów kapłanki, lecz zakręciło mu się w głowie i ponownie opadł na krzesło.

     Kobieta uśmiechnęła się tylko zaczepnie i wolnym krokiem podeszła do chłopaka. Machnęła ręką, po czym stojące na stoliku świece zgasły a jej świecące czerwienią oczy zdawały się perfekcyjnie rozświetlać całą komnatę.

    - Miejscem więźniów są cele, czyż nie? - zapytała zadzierając głowę. - Powinieneś się cieszyć, twoja jest dość wygodna.

    Chłopak rozejrzał się ze strachem. Dopiero teraz zauważył, że pokój, chociaż gustownie urządzony, do złudzenia przypominał cele, które kiedyś widział w lochach. Te małe, ciemne i pozbawione okien pomieszczenia zawsze ogarniały go lękiem.

     - O co ci chodzi? Gdzie jest Ruben? Wypuść nas stąd! - Chłopak zaczął się szamotać i znów spróbował wstać, ale nogi ponownie odmówiły mu posłuszeństwa. Oboje spojrzeli na miskę z owocami, po czym Vaeria roześmiała się głośno.

     - Jeśli już musisz wiedzieć, to od tej chwili jesteś moim więźniem i lepiej dla ciebie, byś wypełniał moje rozkazy. Owoce, które zjadłeś były zatrute, wkrótce zaśniesz, a kiedy się obudzisz, to będzie przeklinał dzień, w którym się urodziłeś.

      Marro w jednej chwili zrozumiał, dlaczego Vaeria była taka uwodzicielska. Od samego początku zależało jej, żeby oboje jej zaufali, wykorzystując do tego swój osobisty urok. W sumie miała nawet ułatwione zadanie z powodu jej wczorajszej rozmowy z Marro. Chłopak nie mógł uwierzyć, że okazał się aż tak głupi.

    - A co z Rubenem? - Marro był dość zaniepokojony, gdy kapłanka tłumaczyła mu, że jest więźniem i nie uwzględniła w swych słowach młodszego brata.

     - Nie pożyje długo. - Usta kobiety wykrzywiły się w dziwnym grymasie. - Był słaby, odebrałam mu jego moc, nie powinien dożyć wieczora.

     Marro walczył z otępieniem umysłu. Wzrok mu umykał i nie potrafił się na niczym skupić. Czuł, że coraz bardziej chce mu się spać. To z całą pewnością działanie tej trucizny, którą Vaeria naszpikowała owoce. Ucieszyła go wiadomość, że jego brat miał jednak jakąś magiczną moc, lecz natychmiast uciekła ona z jego umysłu, kiedy zdał sobie sprawę, że owa moc go zgubiła.

     - Nie ujdzie ci to na sucho – zdołał wyrzucić z siebie chłopak. - Nie jesteśmy byle kim, będą się o nas niepokoić.

    - I na to liczę, głuptasie. Myślisz, że po co zostawiłam cię przy życiu? Będziesz przynętą.

   Marro otworzył szeroko oczy ze zdumienia. Elementy układanki dopasowały się w jedno: on, Ruben, jak i arcykapłanka dysponowali mocą żywiołu ognia. Vaeria chce odebrać moc Sariel. Chłopak zaklął pod nosem, po czym jego oczy zamknęły się mimowolnie i zsunął się z krzesła na kamienną posadzkę.